Hindi Ko Kayang Isulat Ang Pinakamalungkot Kong Tula

Hindi Ko Kayang Isulat Ang Pinakamalungkot Kong Tula

(Salamat kay Pedro Neruda)  

Ni

Melchor F. Cichon

Hindi ko kayang isulat ang pinakamalungkot kong tula.

Kahit na sa gitna pa ako ng langit at lupa.

Ang pagsagot mo ng oo sa akin sa may dalampasigan ng Boracay

Habang lumulubog ang araw ay sapat na upang ako’y lumigaya.

Hindi ko kayang isulat ang pinakamalungkot kong tula.

Katulad ngayong bilog ang buwan at malamig ang simoy ng hangin ng Disyembre.

Sapat na sa akin upang ako’y ngumiti.

Disyembre rin noon ng una mo akong hinalikan.

Hindi ko kayang isulat ang pinakamalungkot kong tula.

Kahit hindi ko na halos maabot ang mukha mo upang pisilpisilin;

O mabulongan man lamang kita katulad nong nagsisimula pa lamang tayong magsama.

Sapat na sa akin na mahawakan ko ang singsing na isinuot mo sa aking daliri.

At kung sakaling dumating ang oras ng paglubog ng aking araw

At ang gabi’y lumatag sa buong daigdig,

Hindi ko pa rin isusulat ang pinakamalungkot kong tula.

Maalaala lang kita’y mapapangiti na ako agad.